کودک عشایر

انتظار چشمان زیبای به اشک نشسته ات را کدامین ناجی پاسخ خواهد داد؟

گونه های خشکیده از سرمای گلگونت را داغی کدامین لبها بوسه باران خواهد کرد؟

 غنچه سرخ لبان کوچکت برای نامیدن کدامین یاریگر از هم گشوده است؟

و کدامین شانه نوازشگر گیسوان سیاه آشفته ات خواهد بود؟

کاش مرا یارای آن بود تا نگاه نگرانت را آرامشی ژرف بخشم

و فردایی آفتابی هدیه ات کنم

افسوس از دل پر خواهش و دستان همه خالیم...

نوشته راوی

عکس از کورش جاویدی پارسیجانی از سایت عکاسان ایرانی

در سوگ پدرم

کاش می شد امروز زندگی را فهمید

کاش می شد دیروز با خدا هم جنگید

کاش می شد فردا بچه شد ساده گریست

کاش می شد غم را توی چشمان سیاهت خط زد

کاش می شد با دعا به بلندا پر زد

کاش می شد فهمید

کاش می شد خندید

کاش می شد پر سید

کاش می شد پدرم گونه خیس مرا می بوسید....

راوی

لوسمی(ALL)

سالها طی شده است و من امروز هنوز در سرم می شنوم ، می بینم کودکان زیبا، خنده های سارا ، اشکهای نیما گونه هاشان گلگون از تبی نا میمون چشمهاشان پر درد و نفس هاشان تنگ شده امروز سیاه بالش زیر سرش وای وای می ریزد، گیسوان شبقش صبح فردا با شوق، می روم سوی اتاق پس از آن راز و نیاز، می کنم در را باز تا شوم جویای تب تند نیما و بگیرم در دست، دستهای سارا نصب بر تارک تخت، نقشهایی خوشرنگ کلبه ای پوشالی، آسمان مهتابی، دختری می خندد دست در دست پدر زیر آن نمره بیست ، آفرین بس عالیست وای اما امروز تخت نیما خالیست........... نوشته  راوی