حضور

 

می ریزم اشک پیاپی بر تار های حضورت

                 و     

              می پندارم که فرو می پاشد این خطوط ناپیدا

                              نه!چاره ای دیگر باید!

                                           دُر به نخ اویخته!

                                                     انگار عقل جسته!

                                                            کجا از شبنم من خانه تو  ویران گشت!

                                                چاره ای دیگر باید!!

                                                         می گریم و می پندارم!!!

تا من؟

یک پیچ کوچه باغ یاس از تو تا انتهای راهمان مانده...

نترس ...شکایتی نیست...خوشبخت باش...

دلنگرانم...از من تا من چند کوچه باغ تاریک و خشک ...

نمیدانم ...سالهاست انجا نرفته ام...ایا خواهم رسید؟