تلنگر قلبت که می خورد به شقیقه هایم ، دل می سپارم به تک صدایی که در این هیاهو به تمامی از آن من است .

پوم ... تاک ...

بدون سوفل و صدای اضافه .

Roseola

تبخال

می آیی

چند روزی زخم میزنی و میروی

میدانم که پنهان میشوی و بازمیگردی ...

چگونه از دستت خلاص شوم

هرپس زندگی من؟!

گل داوودی

کودک عشایر

انتظار چشمان زیبای به اشک نشسته ات را کدامین ناجی پاسخ خواهد داد؟

گونه های خشکیده از سرمای گلگونت را داغی کدامین لبها بوسه باران خواهد کرد؟

 غنچه سرخ لبان کوچکت برای نامیدن کدامین یاریگر از هم گشوده است؟

و کدامین شانه نوازشگر گیسوان سیاه آشفته ات خواهد بود؟

کاش مرا یارای آن بود تا نگاه نگرانت را آرامشی ژرف بخشم

و فردایی آفتابی هدیه ات کنم

افسوس از دل پر خواهش و دستان همه خالیم...

نوشته راوی

عکس از کورش جاویدی پارسیجانی از سایت عکاسان ایرانی