می ریزم اشک پیاپی بر تار های حضورت

                 و     

              می پندارم که فرو می پاشد این خطوط ناپیدا

                              نه!چاره ای دیگر باید!

                                           دُر به نخ اویخته!

                                                     انگار عقل جسته!

                                                            کجا از شبنم من خانه تو  ویران گشت!

                                                چاره ای دیگر باید!!

                                                         می گریم و می پندارم!!!